Als je buitenwereld stilvalt begint de echte reis naar binnen

In deze blog deel ik mijn persoonlijke reis van verlies, het aankijken van mijn donkere stukken en de weg naar innerlijke groei en verbinding met mijzelf. Wat gebeurt er als de buitenwereld stilvalt? Hoe vind je dan richting, kracht en rust in jezelf?

Er zijn van die periodes waarin het leven je niet zachtjes aan de hand meeneemt, maar je gewoon keihard uit de bocht laat vliegen. Geen zachte landing, geen tijd om nog even in de spiegel te kijken of je haar nog goed zit. Gewoon huppakee gevloerd. Figuurlijk dan, hè. Maar toch. Ineens klopt niets meer van wat ooit kloppend voelde. Je hoofd zit vol vragen en je voelt je verdwaald.

Ik weet hoe dat voelt.

Mijn persoonlijke verhaal: van verlies naar innerlijke groei

Een paar jaar geleden verloor ik mijn baan. Niet zomaar omdat ik toe was aan iets nieuws, maar omdat het gewoon écht niet meer ging. Mijn lichaam en hoofd gaven hun grens aan. En die grens voelde als een muur waar ik keihard tegenaan liep.

Omdat dit niet de eerste keer was tijdens mijn loopbaan, werd het besluit genomen om als werkgever en werknemer uit elkaar te gaan. Ondanks dat ik het een spannend vooruitzicht vond om zonder baan te zitten, voelde ik ook: het kan niet anders meer. Nog een keer die 'muur' tegenkomen? Daar had ik echt geen zin meer in.

En toen werd het stil. De structuur viel weg. De collega’s. Het gevoel van: ik hoor ergens bij. En wat ervoor terugkwam? Stilte. Héél veel stilte. En daarnaast een 'niet weten'. Ik voelde me alsof ik in het luchtledige zweefde. Want wie was ik eigenlijk? Van de Brigitte als manager, naar de werkloze Brigitte. En dat laatste klonk niet prettig. Maar…… hoezo 'de werkloze Brigitte'? Ik was toch meer dan dat?

Langzamerhand besefte ik hoeveel van mijn identiteit ik had opgehangen aan de buitenwereld.

Wat gebeurt er als je buitenwereld stilvalt?

Alsof dat nog niet genoeg was, kwam daarbovenop de welbekende C-crisis. De stilte in mijn buitenwereld werd ineens collectief. Aanvankelijk maakte ik mij zorgen om deze gezondheidscrisis, maar gaandeweg voelde ik: 'dit klopt voor mij niet helemaal'. Ik verdiepte mij in wat dit virus nu eigenlijk betekende en kwam tot de conclusie dat ik maar weinig risico liep om ernstig ziek te worden. En dan die mondkapjes, daar kreeg ik alleen maar hoofdpijn van.

Ik besloot een andere koers te gaan 'varen' dan wat er via de media werd verteld.

En toen gebeurde het: ineens was ik Brigitte de wappie. Geen QR-code? Bijna nergens welkom. De hoofdpijn veroorzakende mondkapjes droeg ik niet. Maar dat leverde in winkels vaak een 'vuile blik' op. Sommigen mensen scholden me zelfs uit. Ik werd betiteld als asociaal, want: 'Je doet het toch voor een ander'.

In diezelfde periode werd mijn schoonvader ziek en overleed. En ook privé speelden er andere dingen. Toch zette ik mijn eigen onderneming op. Inclusief alle twijfels die daarbij horen.

En zo stond ik daar. Zonder werk. Steeds minder mensen om me heen die me écht begrepen. Gelukkig wel met mijn man naast me. En dat was veel waard.

En precies daar, in die leegte, begon de echte reis.

Wat overblijft, ben jij

Als de buitenwereld niet meer levert wat je nodig hebt aan erkenning, bevestiging, veiligheid, dan blijft er maar één plek over om naar te kijken: jezelf.

En geloof me, dat is niet altijd een gezellig uitje.

In mij zat ook van alles wat ik liever niet wilde zien. Onzekerheid. Verdriet. Boosheid. Oude overtuigingen die me influisterden dat ik het toch nooit écht goed zou doen. Oude overtuigingen die mij lieten weten dat het “not done” was om mijn stem te laten horen, om tevoorschijn te komen met alles wat ik werkelijk ben en waar ik in geloof. En ook pijn uit het verleden, die ik jarenlang had weggestopt onder ‘sterk zijn’ en ‘gewoon doorgaan’.

Maar juist door die donkere stukken aan te kijken, door erbij te blijven ook als het wringt, kwam ik bij iets groters. Iets wat ik niet van anderen hoefde te krijgen. Namelijk: echte verbinding met mijzelf. Liefde voor mijzelf. Goedkeuring van mijzelf.

Van buitenaf zoeken naar binnenin vinden

We zijn zo gewend om naar buiten te kijken voor wat we nodig hebben. Iemand die ons vertelt wat de juiste route is in het leven, bij ziekte, voor gezondheid, voor geluk. Iemand die zegt: 'Je doet het goed'. Iemand die je ziet, begrijpt, liefheeft.

Maar wat als die 'goedkeurende' stemmen stilvallen?

Dan leer je het jezelf te geven. Niet omdat je nu ineens zó verlicht bent, maar omdat het móet. Omdat dat de enige plek is waar je iets kunt vinden dat écht klopt.

En weet je wat het mooie is?

Als je jezelf eenmaal kunt geven wat je verlangt aan liefde, erkenning, ruimte en rust, dan wordt de buitenwereld ook weer minder spannend. Dan hóéf je het daar niet meer te zoeken. Dan wordt het ‘fijn als het er is’, maar het is geen voorwaarde meer om gelukkig te zijn.

De donkere stukken: niet jouw vijand maar jouw gids

Wat ik inmiddels weet: de ‘donkere stukken’ in ons zijn geen monsters die je moet verslaan. Het zijn delen van jou die wachten om gezien te worden. Om erkend te worden. Ze wachten om zachtjes omarmd te worden door jouw liefdevolle blik.

En ja, dat vraagt moed. Maar ook zachtheid. Humor zelfs, op z’n tijd. Want het leven is niet alleen maar zwaar en serieus, zelfs niet in de diepte. Soms kun je ook lachen om hoe hard je liep voor iets wat al die tijd gewoon in jezelf zat.

Tot slot

Misschien zit jij nu ook middenin zo’n fase. Of voel je ergens dat er nog iets ligt wat je liever niet aankijkt.

Weet dan: je hoeft het niet in één keer te fixen.

Maar begin. Voel. Adem. En geef jezelf wat je nodig hebt.

Durf te gaan zitten in het midden van jezelf. Daar waar het klopt. Daar waar jij bent.

Wil je zelf aan de slag met jouw waarden? Bekijk dan de Kernwaarden Wandeling.

Vind je deze blog waardevol? Abonneer je dan op mijn Inspiratiemail, zo ontvang je nieuw tips en inzichten altijd als eerste in jouw mailbox.