Ruimte voor de leegte: rouw na het overlijden van mijn vader

En zo komt er dan ineens geen zinnig woord meer uit als ik een nieuwe blog wil schrijven. Misschien is dat precies waar ik nu over wíl schrijven: over de leegte na de storm. Over de futloosheid, het willen maar niet kunnen, het gevoel dat er niets uit je handen komt.

De afgelopen weken waren voor mij een rollercoaster. Mijn eigen wereld stond stil, terwijl de wereld om mij heen maar doordraaide. Ik voelde me alsof ik in een draaimolen zat die hetzelfde rondje bleef maken. Mijn vader was ernstig ziek, en wat ik al langer wist en voelde, gebeurde: hij overleed.

Aanvankelijk reed het karretje nog verder haar rondjes op de achtbaan van emoties. Toen kwam de uitvaart, het karretje stopte en………….. daarna werd het stil. Ineens waren er geen acute dingen meer. En in plaats van dat ik weer gewoon mijn eigen ritme oppakte, wist ik even geen raad met mezelf. Tijdens de hectische weken snakte ik naar rust en ruimte. Maar toen die er eindelijk waren kon ik er niets mee. Het voelde leeg, futloos en stuurloos.

Ik wilde van alles, maar kon me nergens toe zetten. Heel verdrietig voelde ik me eigenlijk niet. Natuurlijk prikten er af en toe tranen achter mijn ogen, maar die verdwenen net zo snel weer.

Rouw, verdriet en leegte

Bij het woord rouw denken we meestal aan tranen, verdriet, pijn. Maar kent rouw niet veel meer vormen en gradaties? Ik pakte de Emotie Encyclopedie van Vera Helleman er nog eens bij. Vaak mijn steun en toeverlaat ook bij consulten. En daar stond het. Onder de categorie Verdriet vind je eerst Rouw en direct daarna Leegte.

En precies dat ervaar ik nu. Leegte die kan ontstaan na een periode van intens onthechten. Het oude is verdwenen en het nieuwe is er nog niet. En ja, natuurlijk was en ben ik gehecht aan het gezin waarin ik geboren ben. Het gezin waarin mijn vader nu ineens is weggevallen wat natuurlijk gewoon een gemis is.

De stem van mijn vader

Ik hoor een stem in mijn hoofd. De stem die klinkt als die van mijn vader. De stem die zegt: “Kom op, aan de slag”. De stem die al van jongs af in mij leeft en mij altijd heeft laten doorzetten en doorgaan. De stem die mij heeft aangezet tot het bereiken van veel mooie dingen in het leven.

Maar diep vanbinnen weet ik dat dit nu niet klopt. Waarom zou ik mezelf forceren? Waarom mag dit rommelige, trage, futloze gevoel er niet gewoon zijn? Waarom niet vertrouwen dat er vanuit deze leegte vanzelf weer beweging ontstaat, precies in de richting waarin het op dat moment mag gaan stromen?

De natuur als spiegel

Wanneer ik naar buiten kijk, vanuit mijn prachtige nieuwe kruidenkamer/praktijkruimte, zie ik dat de natuur dit al lang begrijpt. De bomen laten inmiddels hun bladeren vallen en geen enkele boom denkt eraan om meteen weer te gaan bloeien. Zo werkt dat niet in de cyclus van de natuur. Eerst is er het loslaten, daarna de stilte en rust van de winter en pas dan gaat het weer stromen.

Waarom zou dat in mijn eigen leven anders zijn? Waarom verwacht ik van mezelf iets wat ik van de natuur nooit zou verwachten? Misschien is dit juist de uitnodiging om écht terug te keren naar rust en de leegte om van daaruit de stroming vanzelf weer te laten ontstaan.

Een zachte afsluiting

Misschien is dat de les van dit moment: soms mag leegte er gewoon zijn. Ontmoet jezelf in die leegte en laat van daaruit ontstaan wat er mag ontstaan. Zonder forceren, zonder duwen of trekken. En kijk dan maar eens wat er gebeurt.

Wil je geen blog of inspiratiemoment missen?
Schrijf je dan in voor mijn Inspiratiemail. Zo ontvang je tips en verhalen als eerste in jouw mailbox.