Waarom doe je wat je doet?
Een vraag die aan mij werd voorgelegd en waar ik toch wel even over na moest denken. Inmiddels weet ik wel waarom ik nu doe wat ik doe. Als ik terugkijk is dat echter helemaal niet altijd zo geweest.
Vroeger, als kind, was ik graag buiten en in de natuur. Bloemetjes vond ik mooi, zelfs een simpele paardenbloem of kamille. Maar ook dieren en zelfs hele kleine diertjes. Toen ging ik naar school en daar dacht ik verder helemaal niet zo over na. Ik ging naar school, gewoon omdat dat nou eenmaal zo was. Iedereen ging immers naar school, dus ik ook. En na de kleuterschool en de basisschool gaandeweg minder buiten gaan spelen en toen kwam voortgezet onderwijs in beeld. In mijn geval was dat in Gouda en dus stapte ik iedere dag op de fiets en was ik dan zo’n 50 minuten tot een uur onderweg om naar school te gaan. En dan natuurlijk ook weer terug op de fiets. Fit was ik toen zeker, maar waarom deed ik dat eigenlijk? Gewoon, omdat het normaal was. Buiten spelen, dat deed ik inmiddels niet meer.
Na de middelbare school werd het tijd voor de Universiteit. Waarom? Omdat ik dacht dat een rechtenstudie wel een mooie generieke opleiding was waar ik veel kanten mee op zou kunnen. Mijn vroegere dromen over het worden van dierenarts had ik toen al afgeschreven. Mijn gekozen vakkenpakket liet dat niet toe, zelfs niet hoewel Biologie toch echt mijn beste vak was.
Dus de rechtenstudie, want een goede opleiding zou er immers voor gaan zorgen dat ik uiteindelijk geld kon gaan verdienen. En geld, alhoewel we dat soms een onplezierig iets lijken te vinden, heb je nu eenmaal nodig om in je levensonderhoud te voorzien. Dus wat dat betreft een slimme keuze had ik mij bedacht. Na mijn studie ging ik nog even een jaartje naar Zwitserland omdat ik eigenlijk niet goed wist wat ik daarna moest gaan doen. En toen ik terugkwam een baan gezocht. Want met een baan verdien je geld en daarmee kon ik dan echt op eigen benen staan en een huis kopen.
Dat laatste lukte best wel goed, maar verder inhoudelijk nadenken over vragen als “waarom doe je wat je doet?”, dat zat er niet echt bij. Of eigenlijk, liever gezegd, iedereen ging toch na school gewoon aan het werk, dus ik ook. Nu was mijn eerste baan op zich gewoon een leuke baan bij een leuk bedrijf. Ik had het daar naar mijn zin en geleidelijk aan groeide ik door. Ik zag onderweg kansen om telkens weer een andere functie te gaan doen en zo ging het ook daarna, met het wisselen van werkgever.
Uiteindelijk kwam ik terecht bij mijn laatste werkgever waar ik ook het langste heb gewerkt. En ook daar heb ik leuke functies gehad. Altijd kwamen er weer mooie kansen op mijn pad en dat verbeterde ook mijn financiële situatie. Toch kwam er gaandeweg ook het besef wat ik nou echt leuk vond. Het zaadje daarvoor werd geplant tijdens mijn deeltijdstudie Bedrijfskunde. Of was dat zaadje er al tijdens mijn vroege jeugd en was dit slechts de compost die ik nodig had om het oorspronkelijk zaadje te laten groeien? Hoe dan ook, tijdens het specialisatiejaar Bedrijfspsychologie ontdekte ik heel veel over hoe mensen werken in bedrijven en wat hen motiveert. En eigenlijk ontdekte ik ook veel over mijzelf. Want wat motiveerde mij nu eigenlijk om te doen wat ik toen deed?
En ja, de resultaten in mijn werk vond ik belangrijk, maar wat ik nog mooier vond was het werken met mensen. Want wat beweegt mensen om te doen wat ze doen? En toen ik eenmaal vanuit die invalshoek ging kijken, werd het pas echt interessant. Zo interessant dat ik een Coachingopleiding ging volgen. En het gevolg van deze Coachingopleiding was dat ik uiteindelijk mensen heb kunnen begeleiden in hun groei. En dat was prachtig om te doen! Eén van de mooiste dingen van mijn werk, zo heb ik dat echt ervaren.
En toen kreeg ik, door een ongeluk, hersenletsel. De persoon die ik was, die was ik niet meer. Het werken met prestatiedruk ging mij steeds minder goed af. Nog steeds vond ik het werken met mensen prachtig om te doen, maar de bijbehorende druk van een groot commercieel bedrijf paste niet meer bij mij. Maar ja, ik moest toch geld verdienen? Of zou dat wellicht ook op een andere manier kunnen?
In de natuur, daar kwam ik weer tot rust. Wandelen, hardlopen, genieten van de natuur om mij heen. Want natuur is immers overal. Niet alleen het prachtige Natuurpark Loonse & Drunense Duinen waar ik graag ben, maar ook als ik gewoon vanuit huis vertrek, voor bijvoorbeeld mijn hardloopronde. Al snel ben ik het dorp uit en daar, tussen de graslanden, bosjes en bermen is van alles te ontdekken. Het verveelt nooit, al die bloemen en bloempjes, herfstbladeren, insecten, koeien, vogels en ga zo maar door.
En eigenlijk, zo bedacht ik mij op enig moment, waarom dit alles niet combineren? Het zaadje uit mijn vroege jeugd (de natuur), gecombineerd met het mensgerichte. En zo ontstond het idee voor mijn bedrijf, Amethist Natuurcoaching. En daarom doe ik wat ik doe, het begeleiden van mensen in de natuur door middel van wandelcoaching en runningtherapie. En dat voelt goed, als een jas die helemaal past!
En jij, waarom doe jij wat je doet?
Wil je regelmatig op de hoogte gehouden worden van nieuws en mijn blog, schrijf je dan hier in voor mijn nieuwsbrief “Rustmoment”.