En zo is het dan ineens een heel aantal weken geleden dat ik mijn laatste Inspiratiemail verstuurde. Iets wat ik toch wel een beetje jammer vind, want ik vind het superleuk om altijd weer een stukje inspiratie te delen met de lezers. Maar ik had simpelweg te weinig Madelief in mijn leven. Huuuh? Wat? Ja, te weinig Madelief!
Graag wil ik iets moois met jullie delen uit mijn praktijk. Ik doe het te weinig realiseer ik mij. Maar ik vind het ook lastig om dit zomaar te doen, want het gaat immers toch ook gewoon over mensen die bij mij aankloppen voor hulp & ondersteuning. Toch ga ik het doen, wat het voorbeeld is zo ontzettend interessant. Eigenlijk voor iedereen.
Lummel jij wel eens? Omdat het woord eigenlijk best apart klinkt, heb ik het maar eens opgezocht. Als ik zo kijk naar de definities, dan zou het onder andere betekenen dat je aan het duimendraaien bent, of aan het klooien, of lanterfanten, of luieren, niksen, rondhangen. Kortom, het klinkt alsof je je tijd niet nuttig aan het besteden bent.
Onlangs liep mijn computer vast. Ik kreeg zo’n fantastisch blauw computerscherm voor mijn neus en dat betekent meestal niet veel goeds. En inderdaad, na het opstarten was ik dus wat werk kwijt. En dat op een dag waarop ik het gewoon veel te druk had voor dit soort onzin. Het was feitelijk de hele dag al rommelen met de PC en dit was de druppel. Ik werd er echt chagrijnig van.
Knoflook, je weet wel, dat geurende goedje. Als je er lekker van hebt gegeten is de kans groot dat sommige mensen dat wellicht ruiken, de dag na jouw lekkere maaltijd. Maar hé, wat maakt het uit. Jouw maaltijd de avond ervoor was heerlijk, want dat is onder andere iets wat knoflook doet. Het is een heerlijke smaakmaker in de keuken.
Bij coachingvraagstukken en emoties zou ik nooit zoiets zeggen. Daar is mijn standpunt meer, kijk het maar aan want doe je dat niet, dan staat dit vraagstuk/deze zorg/deze emotie morgen wederom bij je op de stoep om aan te bellen. Toch maak ik soms ook een uitzondering op deze regel.
Onlangs was ik onverwacht een keertje extra bij de tandarts. Extra, omdat ik in het najaar al voor controle was geweest en de tandarts toen had aangegeven vooralsnog geen gekke dingen te zien. Maar helemaal gerust was ik toen al niet op, want het rommelde namelijk bij een gevulde kies. Een kies die ineens gevoeliger was dan voorheen. Maar de tandarts bekeek het van alle kanten en in gezamenlijk overleg besloten we toen om er niets aan te doen.
Getver, poep! We praten er niet makkelijk over en dat is eigenlijk jammer, want onze eigen poep kan ons veel over onszelf leren.
De afgelopen periode was en beetje hectisch voor mij. Op 17 februari was mijn laatste lesdag van de OERsterk Coach Opleiding. En dat betekende vanaf dat moment volop aan de slag met de voorbereiding voor het examen. En eerlijk is eerlijk, daar zag ik toch echt wel een beetje tegenop want de lesstof was ondertussen uitgegroeid tot een indrukwekkende stapel boeken, readers, hand-outs en ook in de online leeromgeving stond nog het nodige. En probeer daar dan maar eens structuur in aan te brengen als je ook nog eens hersenletsel hebt.
Zelf ben ik een echte perfectionist. Dat is er ergens vroeger al ingeslopen en het moment dat dat gebeurde (of waren het meerdere momenten?), dat weet ik niet meer. Maar op enig moment in mijn leven besloot ik om als perfectionist door het leven te gaan. Het moest altijd beter en meer. Nog meer leren, nog meer doen, nog harder werken, nog vriendelijker zijn, nog meer helpen. Het was in mijn eigen ogen niet gauw goed genoeg.