Mijn Blogs

Ken je dat gevoel dat je ergens middenin zit en alleen nog maar het probleem ziet? Dat had ik vorige week in mijn praktijk ineens in drie gesprekken achter elkaar. Blijkbaar was het “vastzitten in je eigen verhaal” even het thema van de week. Zelf ben ik er soms ook heel goed in. Maar er gebeurt iets verrassends wanneer je één stap achteruit doet........

Het afgelopen jaar kwam ik door omstandigheden veel in ziekenhuizen. Niet zozeer omdat ik daar nu zelf iets te zoeken had, maar meer omdat er in mijn naaste familie het nodige speelde op gezondheidsvlak. Ik verwonderde mij over hoe knap ze tegenwoordig zijn in wat ze allemaal kunnen in ziekenhuizen. Maar het lijkt er bijna op dat we zijn vergeten dat ons lichaam meer is dan een fabriek met losse onderdelen...................

De afgelopen weken was ik moe. Zo moe, dat er letterlijk niets uit mijn handen kwam. Voor wie mij al wat langer volgt, weet dat mijn vader onlangs is overleden. En misschien denk je nu: “Ja joh, niet zo gek toch, na wat jij allemaal hebt meegemaakt.” En heel eerlijk? Daar heb je groot gelijk in. Toch voelde het voor mij frustrerend. Want ik dacht eindelijk weer wat tijd voor mezelf te hebben en toch bleef ik maar moe. Niet alleen futloos, maar gewoon echt uitgeput. Dus ik besloot: “Kom, ik ga er nu alles aan doen om weer fit te worden.”

En zo komt er dan ineens geen zinnig woord meer uit als ik een nieuwe blog wil schrijven. Misschien is dat precies waar ik nu over wíl schrijven: over de leegte na de storm. Over de futloosheid, het willen maar niet kunnen, het gevoel dat er niets uit je handen komt.

De zon staat voor veel mensen gelijk aan zomer, vakantie en vrijheid. Zeker in de wintermaanden kijken we er naar uit. We plannen onze vakanties eromheen en zodra ze schijnt dan klinkt het overal: “Wat een lekker weertje hè?” Maar diezelfde zon lijkt de laatste jaren steeds vaker in de beklaagdenbank te zitten. Terecht? Of toch niet?

Mijn gebit en ik zijn altijd dikke maatjes geweest. Waar ik andere mensen regelmatig hoorde klagen over nare tandartsbezoeken, heb ik op dat vlak weinig te klagen. Gelukkig! Totdat die ene kies in mijn gebit besloot om een andere koers te gaan varen. Sindsdien weet ik goed hoe een tandartsstoel zit.

“En…. weten jullie al waar de vakantie naartoe gaat?” Het is zo’n typische vraag die ieder jaar weer langskomt. En eerlijk is eerlijk, ik stelde ‘m vroeger zelf ook. Want natuurlijk ga je op vakantie. Even eruit. Even weg, toch? Maar wat als je deze zomer gewoon thuisblijft? En wat als je dat niet voelt als een gemis, maar juist als een kans om het echte vakantiegevoel te vinden? En dat gevoel is dichterbij dan je nu zou denken.

Ontdek hoe kleefkruid uit mijn eigen tuin onverwacht hielp bij een opkomende blaasontsteking. Over natuurlijke synchroniciteit en luisteren naar signalen van planten.

In deze blog deel ik mijn persoonlijke reis van verlies, het aankijken van mijn donkere stukken en de weg naar innerlijke groei en verbinding met mijzelf. Wat gebeurt er als de buitenwereld stilvalt? Hoe vind je dan richting, kracht en rust in jezelf? Er zijn van die periodes waarin het leven je niet zachtjes aan de hand meeneemt, maar je gewoon keihard uit de bocht laat vliegen. Geen zachte landing, geen tijd om nog even in de spiegel te kijken of je haar nog goed zit. Gewoon huppakee gevloerd. Figuurlijk dan, hè. Maar toch. Ineens klopt niets meer van wat ooit kloppend voelde. Je hoofd zit vol vragen en je voelt je verdwaald.

In mijn praktijk gaat het opvallend vaak over emoties. Mensen stappen binnen met uiteenlopende vragen: over gezondheid, zingeving, werk, relaties of simpelweg het gevoel dat ze “vastlopen”. En bijna altijd, ergens in het gesprek of traject, komen emoties bovendrijven. Soms heel zichtbaar, soms subtiel, maar zodra die emoties naar de oppervlakte komen, weet ik: hier zit iets wezenlijks. En daar ben ik op dat moment ook blij om. Dat klinkt misschien gek. Of toch niet?