Over mijn kennismaking met een heuse Smeerpaal. Ja, je leest het goed! Maar even terug naar het weer. Want jeetje, wat een regen is er de laatste tijd toch gevallen. Ik kan mij niet herinneren dat dit andere jaren ook zo was. Sterker nog, ik weet het wel zeker.
Onlangs nam ik deel aan de Regiobijeenkomst van de NOBCO voor regio Zuid-Nederland. Een prachtige avond waarin Hans Koerts Meijer ons, door middel van oefeningen, uitnodigde om het vrije kind in jezelf te (her)ontdekken. Ons innerlijke kind wat we gaandeweg een beetje uit het oog zijn verloren. En wat was dat een leuke en bijzondere avond!
En zo is het dan ineens een heel aantal weken geleden dat ik mijn laatste Inspiratiemail verstuurde. Iets wat ik toch wel een beetje jammer vind, want ik vind het superleuk om altijd weer een stukje inspiratie te delen met de lezers. Maar ik had simpelweg te weinig Madelief in mijn leven. Huuuh? Wat? Ja, te weinig Madelief!
Onlangs besloot ik weer eens een trail te gaan rennen in de Drunense Duinen. De Zandvoort Circuit Run stond immers bijna voor de deur en met het vooruitzicht dat een deel van deze race over het strand zou gaan (4 kilometer om precies te zijn), vonden mijn man en ik het een goed idee om weer eens lekker te gaan rennen in de Drunense Duinen. Lekker ploegen over een afwisselend parcours met gegarandeerd flinke stukken zand en heuvels. Maar dat liep heel anders dan verwacht.
Afgelopen vrijdag werd ik, na mijn hardlooprondje, door Garmin Connect “getrakteerd” op een digitale badge ter ere van Internationale Vrouwendag. Blijkbaar had ik die verdiend door op deze dag een sportieve activiteit te registreren. Een mooie digitale badge met een hart erop, in de kleuren paars en roze. Mijn lievelingskleuren. 😊 Internationale Vrouwendag zette me aan het mijmeren over wat het betekent om vrouw te zijn.
Angsten, we hebben ze allemaal. Ja, jij ook! Ga maar eens na, er is altijd wel iets in het leven waar je bang voor bent. Misschien ben je bang voor spinnen, maar misschien ben je bang in het donker, bang in de auto, bang om alleen te zijn, misschien heb je smetvrees, ben je bang voor de tandarts, bang om een onvoldoende te halen bij een toets, bang om door de mand te vallen, bang voor de dood, bang om je partner te verliezen….
Graag wil ik iets moois met jullie delen uit mijn praktijk. Ik doe het te weinig realiseer ik mij. Maar ik vind het ook lastig om dit zomaar te doen, want het gaat immers toch ook gewoon over mensen die bij mij aankloppen voor hulp & ondersteuning. Toch ga ik het doen, wat het voorbeeld is zo ontzettend interessant. Eigenlijk voor iedereen.
Lummel jij wel eens? Omdat het woord eigenlijk best apart klinkt, heb ik het maar eens opgezocht. Als ik zo kijk naar de definities, dan zou het onder andere betekenen dat je aan het duimendraaien bent, of aan het klooien, of lanterfanten, of luieren, niksen, rondhangen. Kortom, het klinkt alsof je je tijd niet nuttig aan het besteden bent.
Onlangs liep mijn computer vast. Ik kreeg zo’n fantastisch blauw computerscherm voor mijn neus en dat betekent meestal niet veel goeds. En inderdaad, na het opstarten was ik dus wat werk kwijt. En dat op een dag waarop ik het gewoon veel te druk had voor dit soort onzin. Het was feitelijk de hele dag al rommelen met de PC en dit was de druppel. Ik werd er echt chagrijnig van.
En zo zijn we dan ineens aangekomen in een nieuw jaar. Het mooie jaar 2024! Zelf kom ik uit een rustige periode. Een periode van de kerstdagen bescheiden vieren en uiteindelijk ook de jaarwisseling. Een periode van nog eens terugblikken op 2023 en door middel van een kaartlegging vooruitkijken naar 2024. Even pas op de plaats, goed in mijzelf keren, reflecteren en intunen op het nieuwe jaar. Maar geen grote feesten of partijen dus. Het klinkt bijna saai 😉.
Knoflook, je weet wel, dat geurende goedje. Als je er lekker van hebt gegeten is de kans groot dat sommige mensen dat wellicht ruiken, de dag na jouw lekkere maaltijd. Maar hé, wat maakt het uit. Jouw maaltijd de avond ervoor was heerlijk, want dat is onder andere iets wat knoflook doet. Het is een heerlijke smaakmaker in de keuken.
Bij coachingvraagstukken en emoties zou ik nooit zoiets zeggen. Daar is mijn standpunt meer, kijk het maar aan want doe je dat niet, dan staat dit vraagstuk/deze zorg/deze emotie morgen wederom bij je op de stoep om aan te bellen. Toch maak ik soms ook een uitzondering op deze regel.
Onlangs was ik onverwacht een keertje extra bij de tandarts. Extra, omdat ik in het najaar al voor controle was geweest en de tandarts toen had aangegeven vooralsnog geen gekke dingen te zien. Maar helemaal gerust was ik toen al niet op, want het rommelde namelijk bij een gevulde kies. Een kies die ineens gevoeliger was dan voorheen. Maar de tandarts bekeek het van alle kanten en in gezamenlijk overleg besloten we toen om er niets aan te doen.
Getver, poep! We praten er niet makkelijk over en dat is eigenlijk jammer, want onze eigen poep kan ons veel over onszelf leren.
Op dit moment sta ik nog even heerlijk in de genietmodus van de afgelopen 3 dagen. De 3 dagen waarop ik mijn Stiltewandeling heb mogen organiseren tijdens Fête de la Nature. Het waren prachtige dagen. Het weer werkte mooi mee, maar ook mocht ik tijdens de wandelingen fijne mensen ontmoeten en begeleiden. En dat “nabubbelen” over de afgelopen dagen bracht mij terug naar een vakantie van 10 jaar geleden. Wij maakten toen een fantastische rondreis over het eiland Madagaskar waar we onvergetelijke indrukken hebben opgedaan over de natuur, het leven in de natuur, de mensen die daar wonen, cultuur, hoe zij leven. Het was een onvergetelijke reis!
In het leven worden we allemaal geconfronteerd met uitdagingen en ongemakken. Soms kunnen deze moeilijkheden je het gevoel geven dat je een slachtoffer bent van omstandigheden. Of het daarbij dan gaat om problemen met jouw gezondheid, persoonlijke tegenslagen of teleurstelling, het hoort allemaal bij het leven. Het gebeurt daarbij maar al te vaak dat je je ongemerkt dan laat meevoeren in een slachtofferrol. Maar wat als je dat niet doet? Wat als je jezelf zou empoweren door verantwoordelijkheid te nemen voor jouw eigen leven?
Afgelopen vrijdag mocht ik deelnemen aan een transformatiesessie van Mind-Detective Manon. Een prachtige sessie waarin het ging om het opsporen van beperkende patronen in relatie tot het zichtbaar durven/mogen/kunnen zijn in deze wereld. Het gaf mij veel inzicht in mijn blokkades en ook was het soms nog traceerbaar wanneer deze ooit waren ontstaan in mijn leven. Het houdt dan doorgaans verband met een minder leuke gebeurtenis of een nare ervaring in je leven. Zo ook in mijn geval.
Ik weet nog toen ik pas mijn rijbewijs had en voor het eerst in mijn leven ging tanken. Ik kwam aanrijden bij de pomp en voelde mij best een beetje zenuwachtig. Volgens het metertje op mijn dashboard was de tank bijna leeg en dus moest ik mijn auto van nieuwe brandstof voorzien zodat ik niet stil zou komen te staan.
De afgelopen periode was en beetje hectisch voor mij. Op 17 februari was mijn laatste lesdag van de OERsterk Coach Opleiding. En dat betekende vanaf dat moment volop aan de slag met de voorbereiding voor het examen. En eerlijk is eerlijk, daar zag ik toch echt wel een beetje tegenop want de lesstof was ondertussen uitgegroeid tot een indrukwekkende stapel boeken, readers, hand-outs en ook in de online leeromgeving stond nog het nodige. En probeer daar dan maar eens structuur in aan te brengen als je ook nog eens hersenletsel hebt.
Zelf ben ik een echte perfectionist. Dat is er ergens vroeger al ingeslopen en het moment dat dat gebeurde (of waren het meerdere momenten?), dat weet ik niet meer. Maar op enig moment in mijn leven besloot ik om als perfectionist door het leven te gaan. Het moest altijd beter en meer. Nog meer leren, nog meer doen, nog harder werken, nog vriendelijker zijn, nog meer helpen. Het was in mijn eigen ogen niet gauw goed genoeg.